ّبه پیشگاه تو هر روز، سلام باید کرد!
اى معناى سلام و اسلام، اى آخرین امام!
اى حجت پنهان حق، اى گلستان بوستان نبوى!
تو، فریاد رهایى انسان در عصر جاهلیت و اسارت این دورانى.
تو، ذخیره خدا، در روزگار قحطى انسانى.
روز آمدنت، آفتابى‏ترین روزى است که خدا آفریده است، اى خورشید عدالت!
اى یادت، روح‏بخش و امیدآفرین، اى نامت، شیرین و دلنشین، اى امام زمان و زمین.
اى اباصالح!
کدام دردِ دیرین و هجرانِ جانکاه است که به شوق انتظار آمدنت شیرین نگردد؟
خوشا آن صبحدم ظهور!
خوشا دوران خدایى عصر حضور!
اى کاش دوران انتظار به سر آید و خورشید جمالت از مشرق انتظار، بر آید.
اى یوسف سفرکرده!
قرن‏هاست که «امت محمدى»، چشم به راه سپیده ظهور است و براى طلوع آن صبح، «دعاى فرج» مى‏خواند.
چه خوش نغمه‏اى است آن بانگ دلنشین مهدوى، که طلیعه دولت حقّه و کریمه اهل‏بیت است و جلوه «جاء الحق» از افق انتظار.
خدایا!
یعقوبِ جان‏مان را صبور ساز، تا در فراق یوسفِ ایمان، دل و دین نبازد و طول هجران، ما را از راه مهدى(ع) جدا نسازد.
سلام بر مهدى، سلام بر هادى،
سلام بر بشارت آزادى.

به نام آنکه همه دوستش دارند
سلام. سلامى به وسعت انتظار چندین و چند ساله!
سلام بر تو که هیچ گاه صدایت را نشنیده‏ام و هیچ گاه صورتت را زیارت
نکرده‏ام. تنها یادگارى تو که مرا تسکین مى‏دهد، گنبد فیروزه‏اى‏رنگ
جمکرانت است که همیشه برایم زیبا بود و غریب. همیشه با دیدن آن گنبد
فیروزه‏اى به یادِ تمام لحظات آبى، مى‏افتم که مى‏توانستم در کنار تو
باشم. من که تو را نمى‏شناسم؛ فقط مى‏دانم کسى هستى که مى‏توان با تو به
راحتى حرف زد و درد دل کرد. نمى‏دانم اکنون که من دلم فقط براى خودم و
تنهایى خودم مى‏سوزد آیا شما به فکر من هستید؟ آیا اصلاً مرا مى‏شناسید؟
مى‏دانم. حق هم دارید که از من دلگیر باشید و من با این وجود چگونه
مى‏توانم انتظار داشته باشم زمانى که من شما را نمى‏شناسم و شما را یاد
نمى‏کنم، شما مرا به یاد داشته باشید. اما مى‏دانم و مطمئن هستم که حتماً
مرا مى‏بینید. شما مهربان هستید. شما بزرگ هستید. شما دریا هستید و دل‏تان
آسمانى. امروز هم دلم برایتان تنگ شده به همین خاطر است که دست به قلم
مى‏برم و براى شما مى‏نویسم و آن را تکه تکه مى‏کنم، شاید یک تکه از آن،
فقط یک تکه، به شما برسد و همین هم براى من کافى است.